Over een trainer die tovenaar wilde worden

Er was eens een trainer die tovenaar wilde worden. Hij had geprobeerd mensen iets te leren door prachtige presentaties, maar het resultaat viel hem vies tegen. Wat hij vertelde, werd weer vergeten. Zijn deelnemers bleven doen wat ze altijd al deden en kregen als resultaat wat ze altijd al kregen.

De teleurgestelde trainer zocht zijn hulp in oude toverboeken.

Hij oefende met toverspreuken. Inspirerende quotes op tegeltjes. Gevolgd door lange stiltes. Door zijn wimpers gluurde hij naar de deelnemers. Werd de transformatie al zichtbaar?

Hij oefende met een magische toverstaf waarmee hij deelnemers probeerde te raken. Hij bood hen indrukwekkende ervaringsmomenten en tranentrekkende filmpjes.

Hij brouwde drankjes en rode wonderpillen. Hij beloofde de deelnemers dat ze daarmee – zonder moeite – alles konden leren wat ze wilden.

Enige tijd was de trainer-tovenaar heel populair. Hij zei namelijk precies wat zijn publiek wilde horen.

De verwachtingen waren hooggespannen en zijn pillen- en drankjeshandel liep als een trein. Maar al snel kwamen de eerste klachten binnen bij de NOBTRA. De NVWA ontdekte wat schadelijke stoffen in zijn pillen en toen was het gedaan met zijn populariteit.

De goedgelovige volgers die de trainer-tovenaar de week ervoor nog op een voetstuk zetten, buitelden nu op sociale media over elkaar heen om hem omlaag te halen. Ze cancelden hem publiekelijk en profileerden daarmee zichzelf en hun hoogstaande morele waarden.

Maar onder de oppervlakte sluimerde bij diezelfde mensen nog steeds hetzelfde verlangen. Het verlangen naar het wonder van de moeiteloze verandering. Het verlangen naar een magisch moment waarop alles in één keer wel lukt. Het verlangen naar het moment waarop er geen terugval in oud gedrag meer zal zijn.
…

Wij als trainers zien dat verlangen soms bij onze deelnemers. Wat mij betreft: ik begrijp het verlangen omdat ik ook zo’n deelnemer ben. Af en toe word ik moe van mezelf en van de weerbarstigheid van oud gedrag. En soms baal ik ervan hoe snel ik dingen die ik geleerd heb, weer vergeet. Leren en veranderen is hard werken en soms zou ik willen dat het makkelijker ging.

Maar een trainer is geen tovenaar. Een trainer kan geen wonderen doen. Een trainer kan deelnemers geen moeiteloze shortcut naar verandering bieden.

Een trainer is een vakmens. Een trainer is iemand die weet hoe ‘leren’ en ‘gedragsverandering’ werkt. Een trainer is iemand die mensen kan motiveren en duidelijk kan uitleggen. Een trainer is iemand die deelnemers kan begeleiden bij het oefenen van nieuwe vaardigheden. Een trainer is iemand die kan spelen met de interactie en groepsdynamiek in een training. Een trainer is dienstbaar aan de deelnemers en begeleidt hen bij gedragsverandering.

En als je dat trainersvak onder de knie hebt, kan het zomaar gebeuren dat er iets gebeurt dat op magie lijkt. Magie die niet zou ontstaan als je geen vakmens was. Maar die tegelijkertijd soms ook ongrijpbaar is en niet geforceerd kan worden met een checklist of didactisch model.

Voor mij zijn dat momenten waarop ik diepe vreugde en dankbaarheid ervaar.

Wil jij zo’n vaktrainer worden? Welkom in de trainersopleiding!